کد مطلب:59802 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:172
وقتی كه امیرمؤ منان علی (علیه السلام) خواست در سرزمین بابل (نزدیك كوفه) از این سوی رود آب فرات به آن سو بگذرد (و به سوی جبهه صفّین یا نهروان حركت كند) بسیاری از همراهان آن حضرت به عبور دادن چارپایان و اثاثیه خود از رود فرات اشتغال داشتند. علی (علیه السلام) با گروهی نماز عصر خود را به جماعت خواند ولی هنوز همه یارانش از آب نگذشته بودند كه خورشید غروب كرد، با توجّه به اینكه نماز عصرِ بسیاری از آنان قضا شد و عموم آنان از فضیلت نماز جماعت با علی (علیه السلام) محروم گشتند، وقتی به محضر علی (علیه السلام) رسیدند، با او در این باره سخن گفتند، آن حضرت وقتی گفتار آنان را شنید، از درگاه خدا خواست تا خورشید را برگرداند به اندازه ای كه همه یارانش نماز عصر را با جماعت و در وقت عصر بخوانند. خداوند دعای امیرمؤ منان علی (علیه السلام) را به استجابت رساند و خورشید به همان نقطه فضایی كه هنگام وقت عصر در آن قرار می گرفت بازگشت. مسلمین ، نماز عصر را با آن حضرت به جماعت خواندند و پس از سلام نماز، خورشید غروب كرد و هنگام غروب ، صدای هولناك و بلندی از آن برخاست كه مردم از ترس وحشتزده شدند و ذكر:«سُبْحانَ اللّهِ وَلا اِلهَ اِلاّ اللّهُ وَاسْتَغْفِرُاللّهِ وَالْحَمْدُللّهِِ» را بسیار به زبان آوردند و خدای بزرگ را به خاطر این نعمت (ردّالشّمس) كه بر ایشان آشكار نمود، حمد و سپاس گفتند و خبر این حادثه عجیب ، به همه جا از شهرها و نقاط دوردست رسید و در میان مردم شایع گردید.[1] .
بعد از رحلت رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) نیز خورشید (یك بار دیگر) برای امیرمؤ منان علی (علیه السلام) بازگشت كه داستانش از این قرار است: